«… نقطه‌ی آغاز حركت، يكی از روزهای بهار 1379 بود. دو كودك بی‌پناه با موهای ژوليده و وضعی رقت‌آور در پمپ‌بنزين به گدايی مشغول بودند. دو كودك خردسال از لابه لای خودروهای سبك و سنگين می‌گذشتند و با التماس و خواهش پول طلب می‌كردند.

اين صحنه‌ها آنقدر تكان دهنده بود كه مرا به انديشه واداشت. به جستجو كه اين دو كودك معصوم از چه به اين كار روی آورده بودند.آيا پدر و مادر ندارند؟ والدينشان بيمارند يا گرفتار اعتياد شده‌اند؟ به زودی پاسخ خويش را يافتم. آن دو پدرو مادر داشتند اما پدر و مادری معتاد و بی‌مسؤوليت.
خانه‌‌ی استيجاری آنان ويرانه‌ای بود كه فقر و تباهی در آن موج می‌زد و اين دو كودك معصوم نان‌آور اين خانه بودند…»
انديشه‌ی جداسازی اين كودكان، به تأسيس بنياد نيكوكاری و فرهنگی سيدالشهدا(ع) انجاميد و بنيادی بر پايه‌ی محبت، انسانيت و نيكوكاری پايه‌گذاری شد. بنيادی كه بنيانش بر عشق، صداقت، ايثار و خدمت به مظلوم‌ترين بندگان خدا بود؛ هر چند راه دشوار بود و «مقصد بس بعيد» اما بنياد كارش را با راه‌اندازی مركز آموزشی ـ فرهنگی امام حسن مجتبی(ع) در زمستان 1379 و مركز آموزشی ـ فرهنگی حضرت زهرا (س) در بهار 1381 آغاز كرد و در پرتو عنايات الهی و همراهی مردم نيكوكار و برخی مسؤولان به مجموعه‌ای پويا مبدل گشت.
رسالت بنياد در قبال افراد تحت پوشش و كودكان و نوجوانان آسيب‌ديده سنگين و بزرگ بود؛ لذا از همان ابتدا طی نشست‌های مختلف و با همفكری افراد صاحب نظر و كارآمد اصول كار مشخص شد؛ اصولی كه  در طول بیش از یک دهه گذشته با عمل به آن‌ها تلاش شده تا فضايی امن، سالم، شاداب و لبريز از موفقيت برای فرزندان بنياد فراهم آيد. فضايی كه در آن زندگی و رشد كنند، از تفریحات سالم برخوردار شوند، نظر و عقيده‌ی خود را بيان کنند، در انجام امور مختلف مشاركت و همکاری نمایند و از سطحی از زندگی برخوردار شوند كه رشد جسمی، ذهنی، روانی و اجتماعی‌شان تأمين گردد.