«… نقطه‌ی آغاز حركت، يكی از روزهای بهار ۱۳۷۹ بود. دو كودك بی‌پناه با موهای ژوليده و وضعی رقت‌آور در پمپ‌بنزين به گدايی مشغول بودند. دو كودك خردسال از لابه‌لای خودروهای سبك و سنگين می‌گذشتند و با التماس و خواهش پول طلب می‌كردند.
اين صحنه‌ها آن‌قدر تکان‌دهنده بود كه مرا به انديشه واداشت. به جستجو كه اين دو كودك معصوم از چه به اين كار روی آورده بودند.آيا پدر و مادر ندارند؟ والدينشان بيمارند يا گرفتار اعتياد شده‌اند؟ به‌زودی پاسخ خويش را يافتم. آن دو پدر و مادر داشتند اما پدر و مادری معتاد و بی‌مسئولیت.
خانه‌‌ی استيجاری آنان ويرانه‌ای بود كه فقر و تباهی در آن موج می‌زد و اين دو كودك معصوم نان‌آور اين خانه بودند…»
انديشه‌ی جداسازی اين كودكان، به تأسيس بنياد نيكوكاری و فرهنگی سيدالشهدا(ع) انجاميد و بنيادی بر پايه‌ی محبت، انسانيت و نيكوكاری پايه‌گذاری شد. بنيادی كه بنيانش بر عشق، صداقت، ايثار و خدمت به مظلوم‌ترين بندگان خدا بود؛ هرچند راه دشوار بود و «مقصد بس بعيد» اما بنياد كارش را با راه‌اندازی مركز آموزشی ـ فرهنگی امام حسن مجتبی(ع) در زمستان ۱۳۷۹ و مركز آموزشی ـ فرهنگی حضرت زهرا (س) در بهار ۱۳۸۱ آغاز كرد و در پرتو عنايات الهی و همراهی مردم نيكوكار و برخی مسؤولین به مجموعه‌ای پويا مبدل گشت.
رسالت بنياد در قبال افراد تحت پوشش و كودكان و نوجوانان آسيب‌ديده سنگين و بزرگ بود؛ لذا از همان ابتدا طی نشست‌های مختلف و با همفكری افراد صاحب‌نظر و كارآمد اصول كار مشخص شد؛ اصولی كه در طول بیش از دو دهه گذشته با عمل به آن‌ها تلاش شده تا فضايی امن، سالم، شاداب و لبريز از موفقيت برای فرزندان بنياد فراهم آيد. فضايی كه در آن زندگی و رشد كنند، از تفریحات سالم برخوردار شوند، نظر و عقيده‌ی خود را بيان کنند، در انجام امور مختلف مشاركت و همکاری نمایند و از سطحی از زندگی برخوردار شوند كه رشد جسمی، ذهنی، روانی و اجتماعی‌شان تأمين گردد.