«... نقطه‌ي آغاز حركت، يكي از روزهاي بهار 1379 بود. دو كودك بي‌پناه با موهاي ژوليده و وضعي رقت‌آور در پمپ‌بنزين به گدايي مشغول بودند. دو كودك خردسال از لابه لاي خودروهاي سبك و سنگين می‌گذشتند و با التماس و خواهش پول طلب مي‌كردند.
اين صحنه‌ها آنقدر تكان دهنده بود كه مرا به انديشه واداشت. به جستجو كه اين دو كودك معصوم از چه به اين كار روي آورده بودند.آيا پدر و مادر ندارند؟ والدينشان بيمارند يا گرفتار اعتياد شده‌اند؟ به زودي پاسخ خويش را يافتم. آن دو پدرو مادر داشتند اما پدر و مادري معتاد و بي‌مسؤوليت.
خانه‌‌ي استيجاري آنان ويرانه‌اي بود كه فقر و تباهي در آن موج مي‌زد و اين دو كودك معصوم نان‌آور اين خانه بودند...»
انديشه‌ي جداسازي اين كودكان، به تأسيس بنياد نيكوكاري و فرهنگي سيدالشهدا(ع) انجاميد و بنيادي بر پايه‌ي محبت، انسانيت و نيكوكاري پايه‌گذاري شد. بنيادي كه بنيانش بر عشق، صداقت، ايثار و خدمت به مظلوم‌ترين بندگان خدا بود؛ هر چند راه دشوار بود و «مقصد بس بعيد» اما بنياد كارش را با راه‌اندازي مركز آموزشي ـ فرهنگي امام حسن مجتبي(ع) در زمستان 1379 و مركز آموزشي ـ فرهنگي حضرت زهرا (س) در بهار 1381 آغاز كرد و در پرتو عنايات الهي و همراهي مردم نيكوكار و برخي مسؤولان به مجموعه‌اي پويا مبدل گشت.
رسالت بنياد در قبال افراد تحت پوشش و كودكان و نوجوانان آسيب‌ديده سنگين و بزرگ بود؛ لذا از همان ابتدا طي نشست‌هاي مختلف و با همفكري افراد صاحب نظر و كارآمد اصول كار مشخص شد؛ اصولي كه در طول بیش از یک دهه گذشته با عمل به آن‌ها تلاش شده تا فضايي امن، سالم، شاداب و لبريز از موفقيت براي فرزندان بنياد فراهم آيد. فضايي كه در آن زندگی و رشد كنند، از تفریحات سالم برخوردار شوند، نظر و عقيده‌ي خود را بيان کنند، در انجام امور مختلف مشاركت و همکاری نمایند و از سطحي از زندگي برخوردار شوند كه رشد جسمي، ذهني، رواني و اجتماعي‌شان تأمين گردد.